Αγαπημένε ισάδελφε Τζων, Σε με έλαχε ο κλήρος να σου απευθύνω, εκ μέρους των Συναδέλφων μας, της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας, της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας, αλλά και των συμπατριωτών μας, ετούτη τη στιγμή του δυσβάσταχτου αποχωρισμού για το μεγάλο, το αιώνιο ταξίδι σου, τον ύστατο χαιρετισμό.
Όταν φεύγει μια μεγάλη μορφή του Επιστημονικού μας Κόσμου, αλλά και μια διακεκριμένη προσωπικότητα της Κοινωνίας μας, όπως εσύ αγαπημένε μας Τζων, που με το εξαίρετο έργο σου και τη δημιουργική προσφορά σου «άνοιξες» δρόμους και «πλάτυνες» ορίζοντες προς όφελος της Επιστήμης που διακόνησες στον υπέρτατο βαθμό, με αισθήματα υψηλής ευθύνης, αφοσίωσης, ιδεαλιστικής προσφοράς και βαθιάς πίστης στις άφθαρτες ανθρωπιστικές αξίες, τα λόγια, όσα κι αν πει κανείς, θα είναι πάντα φτωχά, πολύ φτωχά για να εξάρουν το έργο σου και να αποτιμήσουν το μέγεθος της συμβολής σου και της πολύτιμης προσφοράς σου στην Επιστήμη και στην Κοινωνία.
Με τη χαρισματική, την πολύπλευρη και την πολυδύναμη προσωπικότητά σου, την πηγαία, τη γνήσια ανθρωπιά σου και την ευγενική φυσιογνωμία σου, έχεις καταγραφεί στην ιστορία της του Ιπποκράτους Τέχνης στη χώρα μας, αλλά και πέραν των συνόρων, ως μια δεσπόζουσα και εμβληματική φυσιογνωμία και ένα εξαίρετο παράδειγμα υπέροχου Ανθρώπου, Γιατρού, Δασκάλου, Ερευνητή, πολυγραφότατου Συγγραφέα, για τις νεότερες γενιές των Γιατρών μας. Και θα μένεις για πάντα στο νου και στην καρδιά όλων μας, όσων συμπορευτήκαμε μαζί σου, ιδιαίτερα εκείνα τα δύσκολα, τα «πέτρινα» χρόνια, με τα όνειρα και τα οράματά μας, που σε κάθε ευκαιρία τινάζαμε τα φτερά μας για να πετάξουμε στους γαλάζιους ουρανούς των ευγενικών στόχων και πόθων μας.
Πρωτοπόρος (primus inter pares), «βγήκες στη χέρσα γη, μαζί με μια φούχτα Ενδοκρινολόγων, στους άσκαφτους ακόμη δρόμους, για να τους ανοίξετε για τους νεότερους», όπως είχε πει και η αείμνηστη, αγαπημένη μας Συνάδελφος, Ελένη Θωμοπούλου.
Το Σήμα της ΕΕΕ ήταν δική σου έμπνευση και συμβολίζει την απόλυτη ισορροπία, ακρίβεια και ευστάθεια, χαρακτηριστικά του ίδιου του εαυτού σου. Έτσι, δημιουργήθηκε η Ελληνική Ενδοκρινολογική Εταιρεία, η «Άνοιξη του ‘65», όπως την κατέγραψα ποιητικά:
………………….
Στην πορεία που χάραξαν οι πρωτοπόροι
με το δέντρο που φύτεψαν το ’65
στον πνευματικό της χώρας κάμπο
ακολουθώντας όνειρα και στοχασμούς
διαλογισμούς κι οράματά τους.
Αμέτρητοι οι συνεργάτες σου και συνεργάτιδές σου, οι μαθητές και οι μαθήτριές σου, γέμισαν τα πνευματικά τους κύτταρα με τα πολύτιμα νάματά σου και είχες την ευτυχία να τους δεις, κορυφαίους, να συνεχίζουν το πολύτιμο Επιστημονικό και Ανθρωπιστικό σου έργο, στο λίκνο της Ενδοκρινολογίας της χώρας μας, στην «Πολυκλινική», η οποία υπήρξε – και δεν μπορώ να μην το αναφέρω -, πέραν από την Επιστημονική προσφορά της, σε δύσκολες περιόδους της χώρας μας, και το «καταφύγιο» της ελευθερίας του ανθρώπου και του πνεύματος. Αυτό το πολύτιμο αγαθό, κάποτε, θα πρέπει οι αρχειακοί ερευνητές να το φέρουν στην επιφάνεια.
Αγαπημένε μας Τζων, στην όλη μακροχρόνια πορεία της ζωής σου, άφησες ανεξίτηλη τη σφραγίδα της προσωπικότητάς σου και τα φωτεινά σημάδια σου θα παραμένουν για πάντα διαχρονικό πρότυπο για όλους μας.
Και όπως έχω γράψει σε μια ποιητική μου καταγραφή με τον τίτλο «Σημάδια», που σου ταιριάζει απόλυτα:
«Καλότυχος / όπου μπορεί σημάδια / στο διάβα
του να αφήνει / τ’ ανέμου η ορμή να μη τα
σβήνει / κι ολόφωτα / να μένουν στα σκοτάδια…
/ Η ζωή μας δε μοιάζει τότες άδεια.»
Με το, χωρίς ανάπαυλα σε όλη τη ζωή σου, δημιουργικό Έργο σου και την πλούσια και πολύτιμη προσφορά σου, κέρδισες την «Πνευματική Αθανασία» και όπως γράφει o άγγλος ποιητής του περασμένου αιώνα Dylan Thomas, αναφερόμενος στο πνεύμα:
«Στο “πνεύμα” ο θάνατος δεν έχει εξουσία»
(“And death shall have no dominion”)
Για όλα αυτά, αγαπημένε ισάδελφε Τζων, σου ταιριάζουν απόλυτα τα βαθυστόχαστα λόγια του Πέρση ποιητή του 13ου αιώνα, Γιαλαλουντίν Ρουμί:
«Όταν πεθάνεις, μη ζητήσεις στη γη μέσα ν’ αναπαυθείς,
αλλά στις καρδιές μέσα των ανθρώπων»
Και είναι βέβαιο, πολύ βέβαιο, αγαπημένε μας Τζων, ότι τώρα «αναπαύεσαι στις καρδιές μέσα των ανθρώπων», γιατί αγαπήθηκες πολύ από τον πολύ κόσμο.
Εξάλλου, αγαπημένε μας Τζων, εξακολουθείς να ζεις μέσα από τα παιδιά σου, τον Γεράσιμο και τον Ανδρέα, με τα θαυμαστά τους γονεϊκά γονίδια της διακαούς επιθυμίας για προσφορά στην Επιστήμη και στην Κοινωνία, να είναι ενεργοποιημένα στον υπέρτατο βαθμό.
Αγαπημένε μας Τζων, με τα έργα σου, τα Χαρτιά σου, την εμβληματική φυσιογνωμία σου, αναδείχθηκες Άξιος Λειτουργός της του Ιπποκράτους Τέχνης και τίμησες στον υπέρτατο βαθμό το Λειτούργημα της Ιατρικής Επιστήμης, αλλά και την ιδιαιτέρα μας πατρίδα, την αγαπημένη μας Κεφαλονιά.
Αν υπήρχε στο Νησί μας ένα «Πάνθεον των μεγάλων ανδρών της Κεφαλονιάς», ένα «Πάνθεον των Επιφανών Κεφαλήνων», που με τα έργα τους και την προσφορά τους άφησαν την ανεξίτηλη φωτεινή σφραγίδα τους στην υπαρξιακή τους πορεία, εσύ ο γνήσιος Ευπατρίδης της Λευκής Μπλούζας θα κοσμούσες περίλαμπρα αυτό το «Πάνθεον» στην περίοπτη θέση που σου αξίζει».
Αιώνιος τώρα ταξιδευτής στους αιθέρες, ενωμένος ξανά με την πολυ-αγαπημένη σύντροφο της ζωής σου Φανή, της οποίας ο ρόλος της κοντά σου υπήρξε σημαντικός, αν όχι καταλυτικός, στη συνέχιση της δικής μας πορείας θα ακούμε τη γνώριμη φωνή σου αναλλοίωτη να ταξιδεύει με τον άνεμο και να φτάνει στ’ αυτιά μας, όπως το επιβεβαιώνουν οι στίχοι του αμερικανού ποιητή Walt Whitman:
«Όχι, δεν έφυγες, απλά είσαι μακριά μας
και θα σε βλέπουμε μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη
να μας χαιρετάς, κουνώντας μας το χέρι σου».
(You are not gone. You are just away,
with a cherish smile and the wave of the hand.)
Και αυτές τις στιγμές είναι βέβαιο, περισσότερο από βέβαιο, ότι σε χρόνο μηδέν θα ξεδιπλώνεται μπροστά μας η όλη πορεία σου και συναισθηματικά, θα νιώθουμε ότι επιταχύνεται έντονα ο κτύπος της καρδιάς μας. Και αυτός ο κτύπος, αγαπημένε μας Τζων, θα είναι το χειροκρότημα για τα τόσα πολλά, τα πολύτιμα τα νάματά σου, που μας έδωσες στην Επιστήμη, στην Κοινωνία και στον συνάνθρωπό μας.
Αντίο, αγαπημένε ισάδελφε Τζων…
Καλό σου ταξίδι!
Φώτης Παυλάτος
Αθήνα, 18 Ιανουαρίου 2016
