Ειναι συνηθισμενο να θεωρουμε την κατασταση της απολυτης υγειας σαν προαπαιτουμενο για τη πνευματικη και ψυχικη μας ευεξια οπως και για την επαγγελματικη και κοινωνικη μας ανελιξη και προκοπη.Οι κοινοτυπες εκφρασεις “την υγεια μας πρωτα” “η υγεια ειναι το σημαντικωτερο αγαθο” και αλλες παρομοιες απηχουν τη καθιερωμενη αντιληψη οτι η υγεια ειτε υπαρχει ειτε δεν υπαρχει και οι ανθρωποι χωριζονται σε υγιεις και μη.Ποσοι ομως απο εμας μπορουν να ισχυρισθουν οτι σε περιοδους της ζωης μας,εστω και σε μικρη ηλικια που θεωρειται απαλλαγμενη απο ασθενειες,βιωσαμε καταστασεις απολυτης υγειας.Ας θυμηθουμε λιγο τα λοιμωδη νοσηματα της παιδικης μας ηλικιας,τις αμυγδαλιτιδες,τις ιωσεις,που η μανα μας αποκαλουσε κρυολογηματα,τα προβληματα με τα δοντια,τις διαθλαστικες διαταραχες της ορασης,τις ωτιτιδες και τις διαρροιες στις διακοπες.Και αργοτερα τις ενδημικες ιωσεις,τις πνευμονιες,τις λοιμωξεις του ουροποιογεννητικου συστηματος και τα καταγματα απο τραυματισμους. Τελος η εκδηλωση χρονιων νοσηματων η καταστασεων που ειναι αποτελεσμα της διαδικασιας της γηρανσης ειναι συχνο ευρημα σε ατομα τριτης ηλικιας.
Η εννοια λοιπον της απολυτης υγειας ειναι μαλλον ουτοπικη και στη πραγματικοτητα θα πρεπει να αντικατασταθει απο την εννοια της σχετικης υγειας η περιοδων υγειας.Οι περισσοτεροι απο εμας για λογους κληρονομικους,περιβαλλοντολογικους η και συνηθειων ζωης περναμε ενα μικρο η μεγαλυτερο μερος της ζωης μας με μια η περισσοτερες ασθενειες.
Ειναι αραγε μια εξαιρετικα απαισιοδοξη αποψη η ειναι μια αναμφισβητητη διαπιστωση που καθημερινα επιβεβαιωνεται απο τη πραγματικοτητα.Η αποδοχη οτι σε ενα ζωντανο οργανισμο οι ιδιες οι διαδικασιες που διατηρουν τη ζωη,παρ’ολους τους πολυπλοκους μηχανισμους αντιστασης στη νοσο και τις εφεδρειες που διαθετουν,δεν επιτυγχανουν να διατηρησουν σε απολυτη φυσιολογικη λειτουργια ολα τα οργανα συνεχως ειναι αναγκαια αν θελουμε να μαθουμε να προλαμβανουμε και να θεραπευουμε τα νοσηματα που εμφανιζονται κατα καιρους και κυριως να συμβιωνουμε με χρονιες ασθενειες αλλα και καταστασεις οχι τοσο ασθενειας αλλα ” μη υγειας” για να χρησιμοποιησουμε μια συγχρονη φραση.
Η αρμονικη αυτη συμβιωση με τη νοσο για να υλοποιηθει δεν αρκει απλα μια φαταλιστικη αποδοχη της απο τον αρρωστο.Ειναι απαραιτητο να συνυπαρχουν δυο ακομη στοιχεια, η ψυχολογικη στηριξη και η στο μεγιστο δυνατο,κατω απο τις συγκεκριμμενες συνθηκες, συμμετοχη του αρρωστου στη επαγγελματικη και κοινωνικη του ενασχοληση και επαφη.
Η ψυχολογικη στηριξη δεν επιτυγχανεται με τα ενθαρρυντικα μονο λογια που εμεις οι γιατροι με ευκολια σκορπαμε στους αρρωστους μας προσπαθωντας να τους ενθαρρυνουμε η ακομη μερικες φορες και να γλυτωσουμε απο δυσκολες ερωτησεις τους.Η βελτιωση του ψυχισμου του αρρωστου επιτυγχανεται μεσα απο τη κατανοηση της παθησης του και του τροπου θεραπειας της,με τη δημιουργια σχεσης εμπιστοσυνης με τους λειτουργους της υγειας και την ενεργητικη συμμετοχη του αρρωστου στη διαδικασια της θεραπειας.
Η αντισταση του αρρωστου στη τροποποιηση της καθημερινοτητας του λογω της νοσου ειναι ο αλλος πυλωνας στον οποιο στηριζεται η επιτυχια της αρμονικης διαβιωσης με τη νοσο.Η βιολογικη αλλα κυριως η ψυχολογικη του πτωση συντελει στην αποχη του απο τις επαγγελματικες και κοινωνικες του ενασχολησεις.Οσο και αν αυτο φαινεται φυσικο δεν πρεπει με κανενα τροπο να γινει αναποφευκτο.Αντιθετα μπορει η εκδηλωση μιας ασθενειας να αποτελεσει την αρχη υιοθετησης ενος αλλου,πιθανον υγιεστερου, τροπου ζωης που θα επιταχυνει την αποθεραπεια και θα αμβλυνει η καθυστερησει τις επιπτωσεις της νοσου.
Το μηνυμα ειναι καθαρο.Η αρμονικη σχεση με τη ζωη προυποθετει αρμονικη σχεση μας και με τη νοσο.
