Η τακτική φυσική άσκηση είναι το “μαγικό ραβδί” για τις πανδημίες της παχυσαρκίας και καρδιαγγειακής νόσου

Σε άρθρο της σύνταξης που δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Cardiology” οι καθηγητές Charles Hennekens και Richard Doll από το κολλέγιο ιατρικής Charles Ε. Schmidt του πανεπιστημίου Florida Atlantic αξιολόγησαν το σύνολο των ερευνητικών δεδομένων και κατέληξαν ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος αντιμετώπισης της παγκόσμιας επιδημίας της παχυσαρκίας και της καρδιαγγειακής νόσου είναι η άσκηση. Ειδικότερα στο άρθρο επισημαίνονται τα ακόλουθα:

Μόνο το 20% των Αμερικανών επιδίδονται στη συνιστώμενη τακτική φυσική άσκηση ενώ το 64% δεν έχει κάνει ποτέ άσκηση. Στην Ευρώπη οι αντίστοιχοι αριθμοί είναι 33 και 42%.

Η αύξηση του βάρους και η ανάπτυξη παχυσαρκίας στη μέση ηλικία αυξάνουν το κίνδυνο εμφάνισης όπως εμφράγματος, εγκεφαλικού, διαβήτη τύπου 2, οστεοαρθρίτιδας και καρκίνου (όπως του εντέρου).

Αντίθετα η φυσική άσκηση έχει σημαντικές ευεργετικές δράσεις στην αρτηριακή πίεση, στη χοληστερίνη και τρυγλυκερίδια ,στην επίπτωση του διαβήτη, στη συχνότητα των εμφραγμάτων ακόμη και στην επίπτωση κακοηθειών όπως του εντέρου και πιθανώς του μαστού και του προστάτη. Επηρεάζει επίσης ευεργετικά τη διάθεση, τον ύπνο και τη σεξουαλική ζωή.

Τα αίτια της αποφυγής της συστηματικής άσκησης οι συγγραφείς τα εντοπίζουν στην έλλειψη του αναγκαίου χρόνου και προσπάθειας και στη περιορισμένη γνώση του κοινού για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα οφέλη της άσκησης. Υπάρχουν επίσης πολλές λανθασμένες αντιλήψεις για το ρόλο της φυσικής άσκησης της θερμιδικής πρόσληψης και των θερμίδων που αναλώνονται κατά τη διάρκεια της άσκησης. Σαν αποτέλεσμα οι δίαιτες θεωρούνται πιο πρακτικές για τον έλεγχο του βάρους απ’ότι η άσκηση.

Οι συγγραφείς επισημαίνουν ότι με γρήγορο περπάτημα για μόνο 20 λεπτά την ημέρα επιτυγχάνεται απώλεια 700 θερμίδων την εβδομάδα. Και αυτό είναι αρκετό να μειώσει το κίνδυνο εμφράγματος κατά 30-40%. Συνιστούν επίσης την άσκηση με αντίσταση, όπως με βάρη, που διατηρεί τη μυική μάζα ,συμβάλει στην εντονότερη καύση θερμίδων κατά την ανάπαυση και μειώνει το κίνδυνο οστεοπορωτικών καταγμάτων, πτώσεων, φυσικής αναπηρίας και θνησιμότητας.