Πολλά είναι κατά καιρούς τα θέματα διατροφής που σχετίζονται με την κατάλληλη διαιτητική θεραπεία στο σακχαρώδη διαβήτη και τα οποία αποτέλεσαν στοιχείο διαμάχης ανάμεσα στην επιστημονική κοινότητα.
Αφορούν συνήθως θέματα που σχετίζονται με συγκεκριμένα τρόφιμα ή συστατικά τροφίμων και το κατά πόσο βοηθούν ή όχι στον καλύτερο γλυκαιμικό έλεγχο του διαβήτη, με την κατανομή των γευμάτων ή με τη γενικότερη σύσταση της διατροφής στα βασικά θρεπτικά συστατικά.
Έντονο επιστημονικό ενδιαφέρον έχει εστιαστεί τα τελευταία χρόνια στην κατανόηση του μηχανισμού του κορεσμού στο ανθρώπινο σώμα. Απώτερο στόχο αποτελεί ο περιορισμός της υπερκατανάλωσης τροφής μέσω του ελέγχου του μηχανισμού της αίσθησης πληρότητας. Οι παράγοντες που παίζουν ρόλο είναι πολυάριθμοι όπως το μέγεθος της μερίδας, η έκθεση σε οπτικά και οσφρητικά ερεθίσματα καθώς και τα μηνύματα, που αφορούν τα θρεπτικά συστατικά και τον όγκο της τροφής που καταναλώθηκε, που στέλνουν στον εγκέφαλο μετά το γεύμα το στομάχι και το έντερο.
Το Σύνδρομο Ευερέθιστου Εντέρου, γνωστό στους περισσότερους ως κολίτιδα, ταλαιπωρεί όλο και περισσότερους ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, στις οποίες εμφανίζεται περίπου 3 φορές συχνότερα σε σχέση με τους άντρες, και φυσικά η αντιμετώπισή του αποτέλεσε ένα από τα θέματα του 13ου Πανελληνίου Συνεδρίου Διατροφής Διαιτολογίας και του 2ου Πανελληννίου Συνεδρίου Κλινικής διατροφής, που διεξήχθησαν πρόσφατα, στις 27-29 Νοεμβρίου 2015 στην Αθήνα.
Τον Ιανουαρίο του 2016, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (USDA) ενημέρωσε το κοινό για τις νέες διατροφικές κατευθυντήριες γραμμές. Οι διατροφικές οδηγίες στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν να ανανεωθούν από το 2010, ενώ η πρώτη τους εκδοχή εμφανίστηκε το 1980. Έπειτα από την προσθήκη και αξιολόγηση όλων των νεότερων επιστημονικών δεδομένων έφτασε ο καιρός αυτές οι οδηγίες να ανανεωθούν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, άλλωστε, οι διατροφικές κατευθηντήριες γραμμές ανανεώνονται, βάσει νόμου και προγραμματισμού, κάθε πέντε χρόνια και αφορούν στα άτομα ηλικίας μεγαλύτερης των δύο ετών. Στα άτομα αυτά συμπεριλαμβάνονται και όσοι διατρέχουν κίνδυνο εμφάνισης κάποιας χρόνιας εκφυλιστικής ασθένειας.
Οι καρκινοπαθείς έχουν ιδιαίτερα αυξημένες ανάγκες σε ενέργεια και θρεπτικά συστατικά καθώς η ανάπτυξη του όγκου και οι παραγόμενες από αυτόν ουσίες μπορεί να αυξήσουν το μεταβολικό ρυθμό. Συμπτώματα όπως πόνος, δυσφαγία, έμετος, δυσχεραίνουν την πρόσληψη τροφής, και σε συνδυασμό με τις παρενέργειες της καρκινικής θεραπείας και τις αυξημένες ανάγκες, πολλές φορές έχουν ως επακόλουθο τον υποσιτισμό του ατόμου. Είναι πολύ σημαντική η διατροφική υποστήριξη των ασθενών , για τη διατήρηση καλής κατάστασης θρέψης .
Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα που συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια του 8ου συνεδρίου DIETS της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συλλόγων Διαιτολόγων (EFAD), ήταν η επίδραση του λίπους της τροφής στα καρδιαγγεικά νοσήματα. Ο Καθηγητής Αντώνης Ζαμπέλας, Καθηγητή του τμήματος Επιστήμης Τροφίμων και Διατροφής του Ανθρώπου του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, παρουσίασε όλα τα πρόσφατα δεδομένα με σκοπό να αποσαφηνίσει το τι πραγματικά ισχύει, μετά και από την αναστάτωση που προκάλεσαν πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με τα κορεσμένα λιπαρά της διατροφής μας, και να καταρρίψει μύθους και παραφιλολογίες.
Οι γλυκαντικές ουσίες πολύ χαμηλών θερμίδων έχουν ως στόχο να βοηθήσουν το γενικό πληθυσμό να μειώσει την κατανάλωση πρόσθετων σακχάρων. Η τελευταία έχει βρεθεί αρκετά αυξημένη ιδιαίτερα μέσω της κατανάλωσης γλυκών και αναψυκτικών διαιωνίζοντας έτσι το θέμα της περιττής πρόσληψης κενών θερμίδων και συμβάλλοντας στην εμφάνιση χρόνιων εκφυλιστικών ασθενειών όπως η παχυσαρκία, ο σακχαρώδης διαβήτης και το μεταβολικό σύνδρομο.
Η κανέλα αποτελεί ένα από τα πανάρχαια μπαχαρικά με προέλευση από την νοτιοανατολική Ασία και παράγεται από τον φλοιό των δέντρων του γένους Cinnamomum. Η Σρι Λάνκα ήταν παραδοσιακά ο κύριος εξαγωγέας κανέλας και οι ιστορικές αναφορές φθάνουν μέχρι την αρχαία Αίγυπτο του 1400 π.Χ. Στην Ευρώπη η κανέλα έκανε την εμφάνισή της τον 16ο αιώνα από τους πορτογάλλους. Το είδος που εισήχθη ήταν το Cinnamomum zeylancium το οποίο και αναφέρεται ως πραγματική κανέλα. Στο πέρασμα του χρόνου, η κανέλα χρησιμοποιήθηκε στην ιατρική για ένα εύρος παθήσεων όπως οι ρευματισμοί, τα τραύματα, η διάρροια, οι πονοκέφαλοι και το κοινό κρυολόγημα. Τα τελευταία χρόνια έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας σε σχέση με τη συμπληρωματική χρήση της στην αντιμετώπιση του Σακχαρώδους Διαβήτη. Ο πιθανός της ρόλος αφορά την πρόληψη και την αντιμετώπιση της αντίστασης στην ινσουλίνη, του μεταβολικού συνδρόμου και του Σακχαρώδους Διαβήτη και η διερεύνηση των πιθανών δράσεων που ασκεί έχει αρχίσει εδώ και είκοσι χρόνια.
Στις 10 Δεκέμβρη του 2013 η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια Τροφίμων και Ποτών (EFSA ) ανακοίνωσε ότι, η ασπαρτάμη είναι ασφαλής για το γενικό πληθυσμό (μεταξύ των οποίων τα παιδιά, οι γυναίκες που είναι έγκυες ή θηλάζουν, και τα άτομα με διαβήτη) με την εξαίρεση των ατόμων που πάσχουν από φαινυλκετονουρία. Η οριστική αυτή επιβεβαίωση της ασφάλειας της ασπαρτάμης θεωρείται πολύ σημαντική. Με τους Ευρωπαίους να είναι είτε υπέρβαροι είτε παχύσαρκοι σε ποσοστό άνω του 50% (WHO) και τη Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη να εκτιμά ότι 500 εκατομμύρια άτομα θα έχουν εμφανίσει διαβήτη τύπου 2 μέχρι το 2030, οποιοδήποτε νέο που αφορά στη διαχείριση του βάρους είναι τουλάχιστον σημαντική.
Η βιταμίνη D3 παράγεται στο δέρμα με την επίδραση της υπεριώδους ακτινοβολίας (UVΒ 290-315mm).Aλλες πηγές βιταμίνης D είναι οι τροφές (βιταμίνη D2 – φυτικής προέλευσης και D3 – ζωικής προέλευσης).
Η παραγωγή της βιταμίνης D στο δέρμα, η οποία αποτελεί και το 70-80% της συνολικής ημερήσιας – το υπόλοιπο προκύπτει από τις τροφές- επηρεάζεται από πολλαπλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων είναι η έκθεση στον ήλιο , η χρήση αντιηλιακών (αντιηλιακό με δείκτη προστασίας >8 περιορίζει εως και 90% τη σύνθεση βιταμίνης D), η ένδυση , η ποσότητα της μελανίνης (η μαύρη φυλή παρουσιάζει χαμηλότερα επίπεδα), η εποχή του έτους (σημαντική μείωση των τιμών της βιταμίνης D τους χειμερινούς μήνες), το γεωγραφικό πλάτος (αύξηση του γεωγραφικού πλάτους συνοδεύεται από σημαντικό περιορισμό της ικανότητας σύνθεσης), η ηλικία (μείωση της ικανότητας παραγωγής βιτ.D σε ηλικιωμένους), η παχυσαρκία (μειωμένη κινητοποίηση της βιτ. D από το λιπώδη ιστό.)
