Είμαστε απλοί επιβάτες της αμαξοστοιχίας της ζωής μας που τυχαία επιλέγει διαδρομές και αγωνιά για την επάρκεια των καυσίμων της ή μπορούμε ταυτόχρονα, όταν αισθανθούμε ενήλικες, να πάρουμε τη κενή θέση του μηχανοδηγού και να ορίσουμε τη διαδρομή της κατά το δοκούν χωρίς μεταμέλεια? Και ίσως ακόμα, πολύ καλύτερα, εάν επίσης αποφασίσουμε να σπάσουμε τον πίνακα της ένδειξης για τη στάθμη των καυσίμων της και εκείνον του ταχυμέτρου της! Και τέλος, πόσο ακόμα καλύτερα εάν αποφασίσουμε εμείς για τις στάσεις και τον ορισμό τους, αγνοώντας τις παραπλανητικές ταμπέλες που θα βρίσκουμε αναρτημένες στο δρόμο μας! Τι θα σήμαινε για μας τότε εάν αντί ταμπέλες, όπως «στάση μέσης ηλικίας», «στάση ώριμης ηλικίας», «στάση προχωρημένης ηλικίας» κλπ. αποφασίζαμε για όλες τις στάσεις της ενήλικης ζωής μας να επιλέγαμε την ίδια πάντα σήμανση: «Στάση Χωρίς Ηλικία!»
Συντάκτης: Νίκος Σταθόπουλος
Ζητήματα υπαρξιακής αναζήτησης ως απόρροια της σημερινής κρίσης
Ακούγεται ως ένας κακός εφιάλτης, αλλά είναι πλέον μία βιούμενη πραγματικότητα. Νοιώθουμε εγκλωβισμένοι στην Μόρντορ, την πόλη του υπέρτατου κακού, όπως παρουσιάζεται στην τριλογία του έργου «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών». Αναπάντεχες εξελίξεις αλλάζουν ξαφνικά όλα όσα θεωρούσαμε μέχρι σήμερα δεδομένα, υπονομεύοντας όλες τις δομές που μας έδιναν ασφάλεια και σιγουριά. Βρισκόμαστε στη δύνη μιας πρωτόγνωρης κρίσης που αυθόρμητα εγείρει ερωτήματα που ζητούν εξηγήσεις, αλλά και που ταυτόχρονα απαιτεί να βρεθούν οι νέες εκείνες σταθερές που θα μας οδηγήσουν και πάλι σε ασφαλείς και μόνιμες λύσεις.